"Μερικά βιβλία μοιάζουν με τον κεραυνό στην αιθρία. Ένας τέτοιος κεραυνός καταστρέφει συνήθως, και οι συνέπειές τους σε κακό μπορεί να είναι ανυπολόγιστες. Κείνο που αντισταθμίζει ωστόσο τη φρίκη της καταστροφής, είναι το κέρδος των συνειδήσεων που ξυπνούν. Η μακαριότητα της αιθρίας μεταβάλλεται σε ύποπτη βεβαιότητα κινδύνου. Τι είν' η αιθρία; Ποιος είναι ο κίνδυνος; Πώς μπορεί να ονομαστεί ο εφησυχασμός μιας ολόκληρης κοινωνίας, που σηκώνει ψηλά τα χέρια όταν οι νόμοι της, αιώνων κληροδοτήματα που τη ρυθμίζουν, παραβιάζονται, για ν' αποδειχτούν ανεπαρκείς, να την προστατέψουν. Ο νόμος στρέφεται συνήθως ενάντια στον εμπνευστή του. Στη φυλακή και στο τρελλοκομείο άλλο δεν κάνουμε σαν κοινωνία, παρά να κλείνουμε το πραγματικό πρόσωπό μας: εκείνο που έχει σχέση με τις πηγές της καταγωγής μας, των ενστίκτων, των απωθημένων επιθυμιών, και των τραυμάτων της παιδικής μας ηλικίας. Άλλο δεν κάνουμε παρά να παραδίνουμε εν ψυχρώ την ουσία μας στα χέρια μιας οπωσδήποτε σχετικής δικαιοσύνης. [...]" (από την εισαγωγή της μεταφράστριας, με τίτλο: "Ένα ντοκουμέντο, ένα πρόβλημα")