Στα λαϊκά μας παραμύθια εμφανίζονται πολύ συχνά οι γραίες ή γράδες, και γίνονται αφορμή ανακατατάξεων και θαυμαστών πράξεων. Είναι αεικίνητες, πανούργες, πλήρεις θυμού -ούτε υποψία βιολογικής ή ψυχολογικής κάμψης- κι όταν υπερωριμάζει η επιθυμία τους για μητρότητα, παρακαλούν τον Θεό να τους δώσει ένα παιδί, ένα αποκούμπι κι ας είναι και τσικαλάκι, ποντικός, φίδι, κουρούνα, κουτί... Φαίνεται πως τα δυο οριακά σημεία, η λαχτάρα για ζωή, που γίνεται πάντα αφετηρία, και η εγγύτητα με το θάνατο, που εξυπονοεί η προχωρημένη ηλικία και φαίνεται ως τέρμα, συμπυκνώνουν το μυστήριο και το απροσδόκητο στην ύπαρξη της γραίας. Οι γριές των παραμυθιών δεν είναι καθόλου παραιτημένες, ποθούν εκδικούνται, μηχανορραφούν, και πού και πού δίνουν και καμιά καλή συμβουλή... Σε κάθε περίπτωση, "γελοιοποιούν" την όποια ηθικολογία.