Με μεγάλη χαρά υποδεχόμαστε στο Μουσείο Ασιατικής Τέχνης της Κέρκυρας την έκθεση φωτογραφίας του Robert McCabe με θέμα "Ελλάδα - Κίνα: Λαοί αρχαίοι, κόσμοι που αλλάζουν". Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την έκθεση αυτή, όσον αφορά τις εικόνες που αναφέρονται στην Ελλάδα: "Το Ελληνικό Καλοκαίρι του Robert McCabe" που μας φέρνει στον νου "Το Ελληνικό Καλοκαίρι" του Jacques Lacarriere. Ο McCabe δεν έμεινε στο στερεότυπο της κλασικής ελληνικής αρχαιότητας. Μέσα από το έργο αυτό ξεπροβάλλει η σύγχρονη του Ελλάδα. Μια Ελλάδα που ο ίδιος αγάπησε ερωτικά. Μια Ελλάδα που αναζήτησε τη στιγμή που ο ίδιος την έψαχνε χωρίς καλά καλά να το ξέρει. Εξάλλου είναι γνωστός ο συμπτωματικός τρόπος που πρωτοήρθε στην πατρίδα μας. Η δεκαετία του '50 και του '60 ήταν δεκαετίες αλλαγών για τον τόπο μας. Αυτό ίσως ο ίδιος δεν το γνώριζε. Όμως το ένστικτο του επιτακτικά ζητούσε να αποτυπώσει με τον φακό του κάτι που έφευγε για πάντα αλλά και κάτι άλλο που ερχόταν χωρίς ακριβώς να ξέρει τι. Πράγματι η Ελλάδα εκείνης της εποχής κρατούσε για λίγο ακόμη μέσα της όλο το πρώτο μισό του ελληνικού εικοστού αιώνα. Αυτό το καταλαβαίνουμε σήμερα, αποστασιοποιημένοι από το χθες. Γιατί ο πολιτισμός μας από το 1970 και μετά αλλοιώθηκε, ας μου επιτραπεί η έκφραση. Παγκοσμιοποιήθηκε υπακούοντας, ή αν θέλετε υποκύπτοντας, στα επιτακτικά κελεύσματα και τις σειρήνες του εκσυγχρονισμού. Τη στιγμή που συνάντησε ο φωτογράφος αυτός τη "δική του" Ελλάδα ήταν αποφασισμένος για εικόνες πρωτότυπες, εικόνες δυνατού ήλιου και σκληρής σκιάς γνήσιου μεσογειακού τοπίου. Τοπία θα τολμούσα να πω νεορεαλιστικού κινηματογράφου, που κατά παράδοξα συμπτωματικό τρόπο τότε γεννιόταν. Οι εικόνες αυτές τον μαγνήτισαν. Δεν ήταν οι εικόνες που μέχρι τότε ήταν οικείες στο μάτι του, δηλαδή εικόνες αστραφτερές, του πλούτου της Αμερικής και της αφθονίας, των μεγάλων αυτοκινήτων και των ουρανοξυστών, που, όμως, κρύβουν τη μοναξιά και τη μελαγχολία των ανθρώπων της όπως ακριβώς παρέστησε στο έργο του ο μεγάλος Αμερικανός ζωγράφος Edward