«Ακούστηκε ένα φοβερό, δηκτικό γέλιο. Κάποιος παχύς και κοντός άνθρωπος του οποίου η κοιλιά έφτανε σχεδόν ως το στόμα του, ψέλλισε με δηλητηριώδη σαρκασμό: - Που είναι, βρε, αυτή η αιώνια ζωή; Εσύ πιστεύεις στην αιώνια ζωή; Αν άρχιζα να εξηγώ κάτι σε σχέση με την αιώνια ζωή, υποθέτω ότι ως απάντηση άκουγα το ίδιο τρομερό γέλιο. Δεν μπορείς να πείσεις κάποιον για την βασιλεία του Θεού ή εάν εθελουσίως έχει αντιταχθεί και δεν έχει αποδεχτεί αυτήν την πρόσκληση. Ακόμη και εκείνοι που την έλαβαν, αν η πίστη τους είναι αδύναμη, στο τέλος θα υποκύψουν στον πνευματικό τρόμο ενός άπιστου ο οποίος είναι πρόθυμος να προσβάλει ιταμά τα ιερά και τα όσια. Ιδιαίτερα στην κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, αυτή δεν ήταν μία συζήτηση για πνευματική αναβάθμιση, αλλά ήταν η επίμονη προσπάθειά τους να με ταπεινώσουν. Σε μια τέτοια άνιση κατάσταση αποφάσισα να απαντήσω εν συντομία: - Ναι, πιστεύω στην αιώνια ζωή Για μια στιγμή επικράτησε απόλυτη σιωπή!»