Στο βιβλίο αυτό γίνεται η απόπειρα μιας κριτικής γενεαλογίας των Θέσεων για την ιστορία του Walter Benjamin. Χωρώντας από τη βασική αφετηρία της αξίωσης του Διαφωτισμού, η οποία διατυπώθηκε από τον Immanuel Kant, ότι το ανθρώπινο ον πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί τις δικές του δυνάμεις για να χειραφετηθεί, η ανάλυση προχωρά στον Schiller, τον Goethe και τον Hegel διερευνώντας τόσο λογοτεχνικά όσο και φιλοσοφικά εγχειρήματα αναφορικά με την ανθρώπινη ιστορία. Ακολούθως αναλύονται διεξοδικά οι δύο μεγάλες κριτικές συλλήψεις του 19ου αιώνα για την ιστορικότητα: αφενός του Marx, ως μια βαθυδομική θεωρία της ανθρώπινης χειραφέτησης, και αφετέρου του Nietzsche, ως μια οντολογική κριτική στις ιστορικές επικαλύψεις και στρεβλώσεις της ανθρώπινης ταυτότητας. Τέλος, εξετάζεται πώς οι προαναφερθείσες κλασικές αντιλήψεις συνδυάζονται στο έργο του Benjamin με αισθητικές και θεολογικές προσεγγίσεις, αξιολογώντας επίσης σχετικά πρόσφατες ανακαλύψεις της αντίστοιχης έρευνας. Η μελέτη κλείνει με μια διεξοδική αναδρομή στο ζήτημα της ιστορικής βίας, όπως αυτό δεν έχει πάψει να απασχολεί τη σύγχρονη ανθρωπότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)