Δημιούργημα των Έκτορ Έστερχελντ και Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες, το El Eternauta παραμένει σήμερα (μισό αιώνα από τη δημιουργία του) ένα από τα σημαντικότερα έργα επιστημονικής φαντασίας, αλλά κι ένα από τα λαμπρότερα δείγματα γραφής της ένατης τέχνης. Κλειστοφοβικό, αγωνιώδες και περιπετειώδες, αλλά συνάμα συναισθηματικό, γεμάτο συμβολισμούς και πολιτική αλληγορία, είναι ένα έργο απαιτητικό και πολυεπίπεδο που σίγουρα δεν μπορεί να αφήσει κανένα αναγνώστη αδιάφορο. Στον δεύτερο τόμο, η ιστορία και οι περιπέτειες του Χουάν Σάλβο και της παρέας του φτάνουν στο τέλος τους... ή μήπως όχι; "Σταδιακά, με την απώλεια των συντρόφων του, ο Χουάν μένει όλο και πιο μόνος, και η μοναξιά του δεν είναι η μοναξιά του ήρωα, αλλά του ανθρώπου που χάνει τα πάντα μπροστά στη λαίλαπα που αφανίζει τον κόσμο του. Σε μια αντιθετική αντιστοιχία με τα κλασικά πρότυπα ηρώων όπως ο Οδυσσέας, οι Έστερχελντ και Λόπες μας παρουσιάζουν έναν καθημερινό άνθρωπο, έναν Χουάν, πείτε τον Τζων, Ζαν, Γιαν ή Γιάννη, που η οδύσσειά του δεν έχει να κάνει με μακρινές περιπλανήσεις, μα με την προσπάθειά του να γυρίσει στο σπίτι του διασχίζοντας την ίδια του την πόλη χωρίς να γίνει άνθρωπος-ρομπότ, να σκοτωθεί ή να εξαϋλωθεί." (από τον επίλογο του Αβραάμ Κάουα)