Στα Εξαπτέρυγα σιωπής, την τέταρτη ποιητική του συλλογή, ο Ανδρέας Μιχαηλίδης, με τα σύνεργα μιας εικονοπλαστικής γλώσσας, φιλοτεχνεί τοπία ονειρικά, τοπία του έρωτα αλλά και τοπία ενός πολύμορφου θανάτου, προσπαθώντας πάντα να διατηρήσει ζωντανό εκείνο το καντηλάκι της ελπίδας, που οφείλει να καίει αδιαλείπτως στο βάθος κάθε σκοτεινής πραγματικότητας και κάθε λύπης.