Η ιδέα δημιουργίας του υπερεθνικού μορφώματος που σήμερα ονομάζουμε Ευρωπαϊκή Ένωση γεννήθηκε στις στάχτες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η συνεργασία του Jean Monnet, Γάλλου επιχειρηματία που μετεξελίχθηκε σε οραματιστή αξιωματούχο, και του Robert Schuman, του Γάλλου Υπουργού Εξωτερικών, οδήγησε στο πρώτο στάδιο "κοινοτικής" ενοποίησης μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών. Στις 9 Μαΐου 1950 ο Schuman, με τη σύμφωνη γνώμη του Καγκελάριου της τότε Δυτικής Γερμανίας Konrad Adenauer, πρότεινε τη σύνοψη μίας διεθνούς συμφωνίας βάσει της οποίας η γαλλική και γερμανική παραγωγή άνθρακα και χάλυβα θα ετίθετο υπό τον έλεγχο της Ανώτατης Αρχής, ενός υπερεθνικού συλλογικού οργάνου αποτελούμενου από ανεξάρτητα μέλη που θα διορίζονταν από τα συμβαλλόμενα κράτη. Στο εγχείρημα αυτό μπορούσαν να συμμετάσχουν οποιαδήποτε ευρωπαϊκά κράτη το επιθυμούσαν. Ένα περίπου χρόνο μετά, στις 18 Απριλίου 1951, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο συνυπέγραψαν στο Παρίσι τη Συνθήκη περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΣυνθΕΚΑΧ), η οποία ετέθη σε ισχύ στις 23 Ιουλίου 1952 για περιορισμένη διάρκεια 50 ετών. Η Κοινότητα διέθετε τέσσερα θεσμικά όργανα: τη Συνέλευση, το Συμβούλιο Υπουργών, το Δικαστήριο και την Ανώτατη Αρχή. Η τελευταία τοποθετήθηκε στο επίκεντρο της θεσμικής ζωής της ΕΚΑΧ και επιφορτίστηκε με την υλοποίηση των στόχων που καθορίζονταν στη σχετική συνθήκη. [...] (Από την έκδοση)