Από πολύ μακρού χρόνου συγχέουν οι άνθρωποι την μαγείαν με τας ταχυδακτυλουργίας των αγυρτών, με τας ψευδαισθήσεις των ασθενών και με τα εγκλήματα μερικών εξαιρετικών κακοποιών. Πολλοί δε είναι εκείνοι οι όποιοι ορίζουν την μαγείαν: τέχνην προς παραγωγήν φαινομένων άνευ αιτίας. Και είναι επόμενον κατά τον ορισμόν τούτον, ο όχλος να είπη, με την λογικήν η οποία τον χαρακτηρίζει ακόμη και εις τα μεγαλείτερά του αδικήματα, ότι η μαγεία είναι ένας καθαρός παραλογισμός. Εν τούτοις η μαγεία δεν είναι όπως την παρουσιάζουν οι αγνοούντες αυτήν. Δεν ανήκει άλλως τε εις την δικαιοδοσίαν ουδενός να την κρίνη ή να την χειρισθή κατά το δοκούν. Υφίσταται αφ' εαυτής, όπως τα μαθηματικά, διότι είναι η θετική και απόλυτος επιστήμη της φύσεως και των νόμων αυτής. [...]