Είμαστε άνθρωποι, λοιπόν./ Κι είναι στη φύση μας πολλά./ Η προσμονή, ο φόβος, η λαχτάρα,/ ο χρόνος ανταγωνιστής, ο θάνατος,/ η ξεροκεφαλιά, η αγνωμοσύνη, η δειλία,/ ο πόλεμος, η τέχνη, η ελπίδα,/ ο πόνος, η παραφροσύνη, η αγάπη./ Κι όλα μαζί τυλίγονται πάνω μου σαν τα φύκια,/ μπερδεύονται σαν πεταλούδες στα χαρτιά μου/ ή δραπετεύουν απ’ το στόμα μου/ σαν τις περικοκλάδες,/ με σπρώχνουνε σε πέσιμο ελεύθερο,/ άλλοτε με βυθίζουνε στον πάτο/ και με τσιμπούν φριχτά σαν μέδουσες,/ άλλοτε πάνω τους καλπάζω/ –άλογα ασυγκράτητα χωρίς κανένα χαλινάρι–/ κι άλλοτε με σηκώνουνε ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα/ φιλόμουσοι και καλλιτέχνες γλάροι./ Είναι στη φύση μας.