«Στην Ανθολογία περιέλαβα μεμονωμένα ποιήματα, άλλα περίφημα και άλλα όχι τόσο γνωστά, όμως σημαντικά και καλοφτιαγμένα, άλλα σύντομα και άλλα πιο μακροσκελή, ποιήματα επίσης που έγιναν τραγούδια, τραγούδια που γράφτηκαν από κάποιους ποιητές, αλλά και κομμάτια ποιητικών συνθέσεων, που από μόνα τους μπορούν να σταθούν, αποκομμένα από το γενικότερο σύνολο, σαν ποιήματα ολοκληρωμένα. Άλλωστε, κάποιες φορές, η ποιητική σύνθεση δεν είναι απλή παράθεση αποσπασμάτων μιας ενιαίας συγκίνησης γύρω από έναν χαλαρό ατμοσφαιρικό άξονα, αλλά ποίημα εν εκτάσει, υμνητικό, επικολυρικό, δραματικό, με συγκεκριμένη και ισχυρή σύλληψη που συγκρατεί το σύνολο και του δίνει νόημα συνεχώς (π.χ. η Μήτηρ Θεού του Σικελιανού, ο Δωδεκάλογος του Γύφτου του Παλαμά, ο Επιτάφιος και η Σονάτα του σεληνόφωτος του Ρίτσου, το Μυθιστόρημα του Σεφέρη, το Άξιον εστί του Ελύτη)».