Ένα μυθικό πρόσωπο της πνευματικής και κοινωνικής ζωής στην μεταπολεμική Αμμόχωστο ήταν ο Ευάγγελος Λουίζος, αισθητής, εκδότης, που συνδέθηκε στα νιάτα του με την ομάδα Κατσίμπαλη, Καραντώνη, Ελύτη, Αντωνίου κ.ά. και φιλοξένησε στο σπίτι του τον Ελύτη και τον Σεφέρη. Ένα μεγάλο μέρος της αγάπης του Σεφέρη για την Κύπρο ανήκει στον «μάστρο», όπως αποκαλούσε ο Σεφέρης τον Λουίζο. Ασχολήθηκε με κυπρολογικές έρευνες και ίδρυσε το 1966 στην Αμμόχωστο, με προτροπή του Σεφέρη, τον εκδοτικό οίκο Les Editions L' Oiseau. Στην Αμμόχωστο έζησε μέχρι το 1974. Μεγάλη ήταν η φιλία του και με τη Νίκη Μαραγκού, στην οποία έλεγε συχνά, όταν τον επισκεπτόταν στη Λευκωσία μετά την εισβολή: «Γράφε αυτά που σου λέω, για να ξέρετε τί θα βρείτε όταν θα πάτε πίσω.» Έτσι, όταν εκείνος πέθανε το 1993, η αναμνήσεις της Νίκης Μαραγκού από εκείνον έγιναν ένα μισοπραγματικό μισοφανταστικό αφήγημα: «Όταν όμως ξεκίνησα να γράφω, τα πρόσωπα στο βιβλίο πήραν τους δικούς τους δρόμους, η φαντασία μπλέχτηκε με τις αληθινές ιστορίες της Αμμοχώστου, με τις δικές μου αναμνήσεις της εποχής, και βγήκε τελικά ένα άλλο κείμενο, που δεν είναι πια η ιστορία του Ευάγγελου αλλά η μυθιστορία μιας εποχής και μιας πόλης. Μια νεαρή Γερμανίδα ζωγράφος παντρεύεται στην Αμμόχωστο του 1962 έναν ιδιόμορφο άντρα, που έχει τη διπλάσια ηλικία. Μέσα από την ιστορία του Στέφανου και της Βέρας, τους σκοτεινούς δρόμους του έρωτα, διαγράφεται η φυσιογνωμία μιας παραλιακής μεσογειακής πόλης στη δεκαετία του '60, θολή και κρυφή.»