Η κοινωνική διαθεσιμότητα υπάρχει, έχοντας ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην παρούσα φάση, που δείχνουν, πάντως, ότι υπάρχουν μέσα στην ελληνική κοινωνία ισχυρά αντισώματα. Ακόμα και νέες γενιές, που δεν έχουν ζήσει καλά-καλά τα μνημόνια, δηλαδή ήσαν μικρά παιδιά όταν εγκαθιδρύθηκε το ειδικό καθεστώς στη χώρα μας, νοιώθουν πως το πολιτικό σύστημα, η Πολιτεία εν γένει και οι βασικοί θεσμοί της (π.χ. Δικαιοσύνη, σώματα ασφαλείας και καταστολής) λειτουργούν εχθρικά και ενάντια στα όνειρά τους, στο μέλλον τους. Νοιώθουν ξένοι με το πλαίσιο αυτό και θέτουν πολύ γενικότερα θέματα: ζωή, αξιοπρέπεια, σεβασμό, ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία. Και τα θέτουν σε μια χώρα με τεράστια ελλείμματα σε αυτούς τους τομείς, σε μια χώρα που έχει μετατραπεί σε «χώρο», σε «κόμβο», σε «πλατφόρμα» εκτίναξης κάθε σαλταδόρου και μιας ελίτ παρασιτικής, σε «ορμητήριο» funds, τραπεζών, στρατευμάτων.