Το μεγαλύτερο μέρος των εγκύκλιων σπουδών μου το ολοκλήρωσα στο Γυμνάσιο-Λύκειο του Πόρου, όταν έκλεινε τον κύκλο της η δεκαετία του '60. Ήταν ένα πολύβουο σχολειό το σχολειό μου, με μαθητές όχι μόνο από τον Πόρο αλλά κι απ' όλη την επαρχία Τροιζηνίας. Οι τάξεις του, βαγόνια ξέχειλα στο καθημερινό εξπρές της μάθησης, υποδέχονταν αδιαμαρτύρητα το εκπαιδευτικό προσωπικό που άλλαζε συχνά μέσα στην ίδια εκπαιδευτική περίοδο, αφού γονείς και μαθητές και ολόκληρη η τοπική κοινωνία γνώριζαν καλά πως οι καθηγητές που έρχονταν στο σχολειό μας με απόσπαση ήταν αριστοβάθμιοι και προέρχονταν από τα καλύτερα σχολεία των Αθηνών. Απλώς "έγραφαν" στην καριέρα τους κοντά μας "υπόλοιπα υπηρεσίας στην επαρχία", ώστε να αράξουν μετά στο κλεινόν άστυ με σιγουριά. Και, φυσικά, δεν ήταν λίγο γι' αυτούς μια βραχυχρόνια, έστω, θητεία στο σχολείο-απόγονο ενός προεπαναστατικού σχολείου, όπως εκείνου που είχε ιδρύσει προ του 1821 η Δημογεροντία του Πόρου και που εξελίχθηκε σε αλληλοδιδακτικό και ελληνικό στα χρόνια του Καποδίστρια, όταν ο κυβερνήτης της Ελλάδος επιμελήθηκε προσωπικά την κτιριακή και λειτουργική του αναβάθμιση. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)