Σχεδόν ποτέ δεν είναι κατάλληλη η στιγμή για ποιήματα... Είναι τόσο ακατάλληλη για τον πιθανό αναγνώστη, όσο είναι συχνά και για τον ίδιο το δημιουργό. Ο κάθε ήχος, οι άνθρωποι γύρω και δίπλα μας, η κόπωση αυτής της μέρας, το πρόγραμμα της επόμενης, ο δισταγμός... μεταθέτουν πάντα τη στιγμή για «αργότερα»... ενώ το χαρτί στέκεται κατάλευκο και περιμένει βουβό, αμετακίνητο και σχεδόν απωθητικό μες στην ουδετερότητά του. Σαν τη σελίδα της ζωής μας στο παρόν... Η Ποίηση όμως δεν περιμένει απαραίτητα την καταγραφή της για να εκδηλωθεί. Διοχετεύεται γενναιόδωρα μέσα σε κάθε μας στιγμή και πραγματώνεται ποικιλόμορφα στο χώρο και στο χρόνο φωτίζοντας συνολικά τη ζωή από διάφορες "κρυφές" γωνίες. Ας μην αποδίδεται λοιπόν, μόνο στον καταγραφέα ο τιμητικός τίτλος του ποιητή. Ποιητής είναι καθένας άνθρωπος που μπορεί και συλλαμβάνει ιδέες, μηνύματα, σχήματα και εικόνες, παραμερίζοντας τολμηρά αυτό που φαίνεται και εισδύοντας βαθύτερα στο πραγματικό "είναι". Έτσι, γίνεται κοινωνός στη συνθήκη της Ποίησης, εμπνέεται και εμπνέει ώσπου τελικά σωματοποιεί την ίδια την Ποίηση μέσα από τη στάση του απέναντι στα πράγματα και τη δράση του μέσα στον κόσμο. Πάντως κάθε στάδιο αυτής της διαδρομής, από τη σύλληψη μέχρι και την απόδοση, προϋποθέτει μια διαρκή υπέρβαση και μια τελική σύγκρουση με την καθημερινή πραγματικότητα. Είτε για να εισδύσει κανείς στο βάθος των πραγμάτων, είτε για να συνδέσει τα φαινόμενα και να ταξινομήσει τα δομικά χαρακτηριστικά της αλήθειας που έχει διαπιστώσει, ώστε να τη σχηματοποιήσει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Η υπέρβαση τελικά είναι σχεδόν προγεννητικά κωδικοποιημένη στο άμορφο σώμα της Ποίησης και αναπόφευκτα διακριτή μέσα στο κατοπινό της σχήμα... Παριστάνοντας λοιπόν κι εγώ τον ποιητή, έπειτα από "τολμηρές συγκρούσεις" με την πραγματικότητα που με περιβάλλει, αγνόησα κάθε εξωτερικό ερέθισμα και προσπάθησα να αφουγκραστώ την εσωτερική φωνή του ανθρώπου. Αυτή που δε σταματά να εκφωνεί αυτόματα όσα συμβαίνουν, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα