Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τη σχέση δύο αδελφών, της Νένα και του Νέγκρο, και ξεδιπλώνεται με τη μορφή αναμνήσεων από την παιδική ηλικία και την εφηβεία τους που εκτυλίσσονται ανάμεσα στο ζωτικό –την παραλία, τη μουσική, το γέλιο– και το σκοτεινό – την αρρώστια, τον ρατσισμό και τη βία. Οι χαρακτήρες εμβυθίζονται ο ένας μέσα στον άλλον, καθρεφτίζοντας αυτό που είναι και τις επιθυμίες τους και παράγοντας μια προσωπική οικειότητα που είναι απελευθερωτική και συνάμα μελαγχολική. Με ένα ύφος στο οποίο ξεχωρίζει η ποιητική ειλικρίνεια, η συγγραφέας δημιουργεί ένα συναισθηματικό σύμπαν με πολλή λεπτομέρεια, όπου διαφαίνεται το φως της θλίψης. Πρόκειται για την αφήγηση ενός απεγνωσμένου πένθους, μιας διχασμένης εξερεύνησης των πληγών και μια πραγματεία πάνω στη μελαγχολία. Μια ιστορία για την κατάθλιψη, την αυτοκτονία και τον ρατσισμό, ζητήματα που απαιτούν την αναγνώρισή τους στο πλαίσιο της σημερινής εποχής και συνεπάγονται υπαρξιακούς στοχασμούς.