Ο χρόνος και η μνήμη, γεφύρια να κρατήσουμε τη μικρή ζωή μας. Να ταξιδεύουμε στ' "απωλεσμένα", να βρισκόμαστε στο τώρα ν' αποζητούμε το αύριο παλλόμενο σε νέους σκοπούς, σ' οράματα τερπνά αφού περάσαμε την κάμινο. Κι η σιγουριά του ποιητή τα χνάρια, το σημάδι πως δεν περπατήσαμε πάνω στη γη άβουλοι και μοιραίοι κι η μοίρα στα δικά μας χέρια, με το λόγο προπομπό του ταπεινού μαντατοφόρου στη βεβαιότητα πως: -ήμασταν νέοι πριν από χιλιάδες χρόνια, νέοι ύστερα από χιλιάδες χρόνια, γιατί ο χρόνος και ο ήλιος έχουν την ίδια ηλικία -την ηλικία μας. Τη βεβαιότητα πως: -αυτό το φως δεν είναι καθόλου ανικατοπτρισμός -μα το δικό μας φως φιλτραρισμένο μέσα απ' όλους τους θανάτους. ("¨Οταν έρχεται ο ξένος", Γ. Ρίτσος)