Η δασκάλα εικαστικών Άντρια Ζαφειράκου έσπαγε πάντα τους κανόνες. Στο σχολείο της, σε μια υποβαθμισμένη περιοχή του κέντρου του Λονδίνου όπου μιλιούνται πάνω από εκατό διαφορετικές γλώσσες, μπορούσε να αντιλαμβάνεται αμέσως τις επείγουσες ανάγκες: για επιδιόρθωση σχολικών στολών, για την κλήση των κοινωνικών υπηρεσιών, για την προστασία ευάλωτων εφήβων από συμμορίες. Και προσάρμοζε κάθε της μάθημα στους μαθητές της, πιστεύοντας με πάθος στη δύναμη της τέχνης να «ξεκλειδώνει» τα ψυχικά τραύματα ή να χαρίζει σε ένα βουβό παιδί την αυτοπεποίθηση που του έλειπε για να μιλήσει. Διαρκώς αποδεικνυόταν πως είχε δίκιο.