Ποιήματα - διαδρομές ψυχής, αναπαραστατικά της αντιφατικότητας της ανθρώπινης κατάστασης. Από τη μία η συναίσθηση της μοναξιάς και της φθαρτής μας φύσης, από την άλλη η ανάγκη για επικοινωνία και έκφραση, για σπάσιμο των ορίων του εγώ. Για φυγή στο επέκεινα του ονείρου, του μοιράσματος, της αγάπης. Αυτοσυντήρηση και αυταπάρνηση, θλίψη και χαρά, ματαιότητα και σκοπός, χορεύουν στην περιδίνηση ενός ανηλεούς σύμπαντος, όπου προτείνεται σαν επιλογή η αγάπη που δίνει νόημα στο χάος, κι ας υπόκειται κι αυτή στις αντιφάσεις της ίδιας μας της ύπαρξης.