Ο τόμος αυτός περιλαμβάνει άρθρα του D. W. Winnicott της περιόδου 1958-1964, που αναλαμβάνουν να μας μιλήσουν ακριβώς για τη σχέση η οποία περιγράφεται στον τίτλο: τη σχέση ανάμεσα στις διαδικασίες ωρίμανσης και συναισθηματικής ανάπτυξης του ατόμου ως υποκειμένου, και τον διευκολυντικό-υποστηρικτικό ρόλο που επιτελεί ως προς αυτές το περιβάλλον του ατόμου – οι βασικοί και απαραίτητοι «άλλοι», χωρίς τους οποίους κανένα υποκείμενο δεν μπορεί να υπάρξει. Στα άρθρα που περιέχονται στον παρόντα τόμο, ο Winnicott εισάγει και επεξεργάζεται έννοιες θεμελιώδεις τόσο για την πορεία της προσωπικής του σκέψης όσο και για την εξέλιξη της ψυχαναλυτικής θεωρίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα: η «ικανότητα να είσαι μόνος» παρουσία κάποιου άλλου· η «ικανότητα για έγνοια», όπου η έγνοια γίνεται νοητή ως το αντίστοιχο της ενοχής, με θετικό όμως πρόσημο· ο «ψευδής εαυτός» και η παραμορφωτική επίδραση των άλλων στη διαμόρφωσή του· το «μη-επικοινωνείν» και ο κρυμμένος, απομονωμένος πυρήνας του ατόμου. Ο D. W. Winnicott εργάστηκε με παιδιά, εφήβους και ενηλίκους σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, και, συνομιλώντας με τις ιδέες και την πρακτική τόσο του ίδιου του Freud όσο και των συγχρόνων του, αρχής γενομένης από τη Melanie Klein, κατάφερε να μας μεταφέρει τα πορίσματα της προσωπικής κλινικής του εμπειρίας και να εξελίξει έτσι σημαντικά την ψυχαναλυτική σκέψη σχετικά με την οργάνωση του ψυχισμού και τα ελλείμματά του.