Πετσέτα Θαλάσσης Ένα δελφίνι με τα κύματα χορεύει σ' ένα συρτάρι διπλωμένο σκοτεινό, την ευτυχία από άλλους δε γυρεύει και δεν αντίκρισε ποτέ του το βυθό. Πρώτη φορά ανοίγω φέτος την πετσέτα, το καλοκαίρι ονειρεύομαι καιρό, μα το δελφίνι ξεπηδά με πιρουέτα και το δωμάτιο γεμίζει με νερό. Αμέσως γίναμε οι δυο μας ένα σώμα κι ούτε με νοιάζει που δεν βλέπω τη στεριά, με την αλμύρα και χαμόγελο στο στόμα παίζουμε τώρα σαν δυο ξέγνοιαστα παιδιά. Τα μάτια κάπως ανοιγόκλεισα για λίγο, ξανά μπροστά μου της ζωής τα φανερά, και την πετσέτα αμέσως γύρω μου τυλίγω να μη στεγνώσει από πάνω μου η χαρά.