Μετά το «ταξίδι» που έκανα μαζί τους, σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι άστεγοι αγαπούν τα προβλήματά τους πιο πολύ από τις λύσεις… Ίσως δεν έχουν άλλη επιλογή; Ίσως φοβούνται τις λύσεις; Ίσως κάποιοι δεν τους αφήνουν; Ίσως πάλι γιατί έμαθαν μέσα από αυτά τις δυνατότητές τους; Ίσως αισθάνονται πως είναι το μόνο δικό τους... «Αν με νοιάζεσαι, μη μου ξυπνάς αυτά που μου πήραν χρόνια να τα “κοιμίσω”. Αν θες να με βοηθήσεις, κάνε ησυχία...» μου είπε ο Θοδωρής σε ένα γεύμα. Στο τέλος, με ρώτησε: «Θα ’σαι πάντα πλάι μου;» «Θα ’μαι και εδώ και “πάνω”...» του είπα, δείχνοντας τον ουρανό. «Κι εγώ και εδώ και “πάνω”...» «Μαζί;» «Μαζί».