Θυμάμαι, αόριστα πάντα, ένα γυναικείο στήθος που θα μπορούσε να ανήκει στη μία ή την άλλη. Το γδάρσιμο στον τοίχο απ’ την καρέκλα του Σπυρόπουλου, την αφίσα του Σαγκάλ που κλέψαμε εκείνο το βράδυ απ’ το μετρό, τη Νίκη της Σαμοθράκης, τη νύχτα που λάμπαμε σαν πυγολαμπίδες στη λιμνοθάλασσα του Ηραίου. Που δεν κατάφερα ποτέ να ολοκληρώσω ένα δικό σου γυμνό… Διάφορα πράγματα, αλλά καθόλου σχεδόν πρόσωπα, τα έχω βάλει στο σέικερ και τα ’χω κάνει κοκτέιλ. Aλλά περιέργως αναγνωρίζω ακόμα φωνές. Φαίνεται πως οι φωνές δεν ξεχνιούνται, για κάποιο λόγο. Ύστερα ο κόσμος μικραίνει. Είναι μόνο αντικείμενα. Ένα τραπέζι ή κάποια καρέκλα. Σαν ντεκουπαρισμένες φωτογραφίες δίχως φόντο. Σαν τα καβαλέτα που έφτιαξα κάποτε. Τα θυμάσαι; Και ονόματα. Με δυσκολία. Όλα με δυσκολία. Και παντού, μόνο αυτό το γαλακτερό φως που δεν φωτίζει τίποτα, που μ’ εμποδίζει να δω τα χέρια, τα μάτια σου, ή το χρώμα της θάλασσας… Όλα αυτά που συγκροτούνε τον κόσμο και κρατάνε τ’ αστέρια στη θέση τους. Είναι σαν να αιωρούμαι σ’ ένα κενό. Αποφεύγω την ασχήμια βέβαια έτσι· αυτό είναι το μόνο καλό.