De arte amandi α' µε τα µάτια κλειστά µα κι ανύπνωτα την κλεψύδρα θα κλέψω του τίποτα για να δω των ωρών τη σποδό στ’ άδυτά σου να στάζει τα χείλη θα 'ναι νύχτα αλλά εγώ θ’ αγνοώ της φωνής σου αν θα βρω το νερό µέσα εκεί ή και άλλα πιο ανείπωτα µια λιτή ανοξείδωτη αφή ένα σώµα βαθύ του παλιού παραδείσου την ύλη [De arte amandi, σ. 41]