Το βιβλίο βασίζεται σε μια αληθινή δική μου ιστορία και στον δανεικό χρόνο που ζω από τότε. Απλά όταν έγραφα το βιβλίο δεν ήξερα ότι τον πραγματικό δανεικό χρόνο θα τον ζήσω τώρα. Και τον ζω τα τελευταία δύο χρόνια. Όλοι ζούμε με δανεικό χρόνο και περπατάμε με νοικιασμένα παπούτσια. Αν αυτά ξεθωριάσουν, δεν πειράζει. Γιατί θα έχουμε αγαπήσει, θα έχουμε αγαπηθεί, θα έχουμε γελάσει και θα έχουμε συγχωρέσει και συγχωρεθεί. Μη συγκρίνουμε τη ζωή μας με τη ζωή των άλλων. Δεν υπάρχει σύγκριση, όπως δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ του ήλιου και του φεγγαριού. Λάμπουν και τα δύο ακριβώς στην ώρα τους. Μη βάζετε τη ζωή σας στην άκρη, όπως εγώ δεν έβαλα τη δική μου. Δεν πρέπει να περιμένουμε την ευτυχία να έρθει αύριο. Η ευτυχία είναι πάντα εδώ, τώρα. Η γραμμή ανάμεσα στο «είμαι καλά» και στο «περνάω στην απέναντι πλευρά» είναι πολύ λεπτή… Και ίσως ανακαλύψουμε τελικά ότι ο χρόνος, αν και δανεικός για όλους μας, μπορεί να είναι υπέροχος.