Εαρινές πνοές αγάπης και πόνου οι αναμνήσεις, στο ηλιόγερμα της ζήσης... Τα εωθινά σκιρτήματα της ψυχής όταν αφυπνίζεται αγάλι αγάλι κι ελπίζει... Η πρώτη αγάπη... Της άγουρης εφηβείας τ’ ανάλαφρα φτερουγίσματα, που κάποτε σκλάβο τους, ισόβια σε κρατούν. Η απογοήτευση, που κατακλύζει το Είναι, η οδύνη με το τσάκισμα των ονείρων μιας Μυριανθισμένης Νιότης... Κι αλαργινά, ο θάνατος πανώριου γιου, η λαίλαπα του Πόνου, που κουρελιάζει την ψυχή, σαρώνουν όλ’ εκείνα π’ ακόμη την ύπαρξη στηρίζανε μαζί με την ελπίδα... Ωστόσο... Όταν ο λυγμός κοπάσει, ν’ ανασάνεις ξανά προσπαθείς!... Όμως, Ζεις;...