Ο Ηλίας Κωνσταντίνου τραβάει στο "Κοχύλι στην άμμο" την ένταση μέχρι τον τριγμό της κατάρρευσης και, μέσα από την πτώση, κατορθώνει να σηκωθεί. Ο ασθματικός αντρικός μονόλογος με τα ποιητικά ιντερμέδια έχει τον ήχο και τον απόηχο της θάλασσας, αυτής της μακρινής και ξένης κι όμως κοντινής και οικείας. Σ' αυτό ήχημα ως σκηνικό, ο έρωτας παφλάζει ως παροντική μνήμη και ανακεφαλαιώνει το παρελθόν ενός χωρισμού. Μα το τόξο του χρόνου, ενώ κοιτά προς τα πίσω, στα τετελεσμένα, επανακάμπτει με την επιθυμία να επαναφέρει την χαμένη θέρμη και ζέση ως καταφατική πράξη επανεκκίνησης. Τα τραγούδια του Πέτρου Συνοδινού και τα σκίτσα της Ευγενίας Συνοδινού δεν ακολουθούν παθητικά και συμπληρωματικά το λογοτεχνικό αποτέλεσμα. Το υπερασπίζονται σε μεγάλο βαθμό και το αντιμετωπίζουν ως αφορμή για να δημιουργήσουν το δικό τους αυτόνομο και πρωτογενές έργο. Τρεις δημιουργοί σε αρμονική σύμπλευση, οι οποίοι ταξιδεύουν υπό τον ούριο άνεμο των εκδόσεων "'Απαρσις".