«[…] Γιατὶ ἡ Τέχνη μᾶς προσφέρεται ὡς Ὀμορφιά, μὲ σάρκα καὶ μὲ μορφή, μέσα στὰ φθαρτά, γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Μέσα στοὺς μάγους αὐτοὺς εἶναι στὴν πρώτη γραμμὴ ὁ Λεοπάρδης. […] Πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα, ὁ Λεοπάρδης εἶναι ὁ μεγαλύτερος ποιητὴς τῆς Ἰταλίας ὕστερ’ ἀπὸ τὸ Δάντη. Τὰ πατριωτικά του ποιήματα, Τυρταϊκά, ἄναψαν τὴ φλόγα ποὺ σήμερα ἐδημιούργησε μεγάλο ἔθνος τὴν πατρίδα του. Ἡ πολυμάθειά του, καταπληχτική. Ἡ φιλοσοφική του ποίηση, ποὺ καταγγέλλει τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ἀστοργία τῆς φύσεως, προτρέπει τὸν ἄνθρωπο νὰ στρέφεται μπροστά της μὲ ὑψωμένο τὸ μέτωπο καὶ νὰ περιφρονῇ καὶ νὰ μεγαλοφρονῇ, εἶναι ποίηση καὶ μὲ ὅλο τον πεσσιμισμό της ἀθλητική, ἡρωική. Ὁ ἐθνικὸς ποιητὴς τῶν Ἰταλῶν, ὁ Ἰωσίας Καρντούτσης, μαθητὴς καὶ θαυμαστὴς τοῦ Λεοπάρδη, τὸν ἀναφέρει μὲ αὐτὰ τὰ λόγια: “Καθὼς εἶναι τὸ χρέος τοῦ ἀγαθοῦ πολίτη, καθώς μᾶς τὸ διδάσκει ὁ μεγάλος μας Λεοπάρδης, ἡ ζωὴ τῆς δράσεως εἶναι ἀξιώτερη καὶ φυσικώτερη ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς μελέτης...” Ἀλλ’ ἄσχετα καὶ μὲ κάθε της περιεχόμενο, ἡ ποίηση αὐτὴ εἶναι χαρά, γιατὶ μᾶς προσφέρεται μέσα στὸ χρυσὸ ποτήρι τῆς τέχνης. [...]» Κωστὴς Παλαμᾶς, « Ἡ χαρὰ τῆς Τέχνης» (ἐφ. «Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος», 30 Νοεμβρίου 1930) Οἱ ἀναμνήσεις Ἀστέρια ἀκριβόθωρα τῆς Ἄρκτου, νά, μοῦ φαίνεται ἀπίστευτο, ποὺ ἐπιστρέφοντας ξανά, ὅπως παλιά, νὰ σᾶς κοιτῶ ἐκστατικὰ νὰ τρεμοφέγγετε πάνω ἀπ’ τὴν αὐλὴ τὴν πατρικὴ καὶ νὰ συνομιλῶ μαζί σας ἀπὸ τὰ παραθύρια αὐτοῦ τοῦ σπιτικοῦ, ὅπου ἐκατοίκησα μικρούλης· ἐδῶ, ποὺ τὶς χαρές μου εἶδα νὰ τελειώνουν. Πόσες εἰκόνες κάποτε, καὶ πόσες ψευδαισθήσεις δὲν γέννησαν στὴ σκέψη μου, τόσο ἡ δική σας ἡ θωριὰ ὅσο καὶ ἄλλων ἀστεριῶν πού ᾿ναι δικοί σας σύντροφοι! Ὅταν στὶς νύχτες μου, στὴ χλόη καθόμουν σιωπηλός, συνήθιζα ὧρες πολλὲς νὰ τὶς περνῶ τὸν οὐρανὸ ρεμβάζοντας κι ἀκούγοντας τὸ ἀπόμακρο τραγούδι τῶν βατράχων, ἐκεῖ στὴν ἐξοχή! Μιὰ πυγολαμπίδα περιπλανιότανε μέσα σὲ θάμνους καὶ παρτέρια, ἐνῶ ψιθύριζε τὸ ἀγέρι ἀνάμεσα σ’ εὐωδιαστὲς ἀλέες κι ἀνάμεσα στὰ κυπαρίσσια, στὸ μακρινὸ δασάκι· καὶ κάτω ἀπὸ τὴν πατρικὴ στέγη φωνὲς συν