Η αναφορά του Wallace αποτελεί υπόδειγμα πολιτικής ανάλυσης και αν μερικές φορές εμφανίζεται ως αντιφατική, τούτο οφείλεται στη -μέχρι τα άκρα- διαλεκτική μέθοδο που ακολουθεί, προϊόν, ίσως, της εμβάθυνσής του στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως και στην προσπάθειά του να φωτίσει όλες ανεξαιρέτως τις πλευρές του ελληνικού στρατιωτικού και πολιτικού λαβυρίνθου της εποχής. Κράμα συναισθηματισμού αλλά και πολιτικού κυνισμού, το κείμενό του είναι συνάμα προφητικό. Ενδεχομένως πρόκειται για τον πρώτο αλλοδαπό (η ελληνική κομμουνιστική ηγεσία προηγήθηκε) ο οποίος προβλέπει την τελική σύγκρουση μεταξύ Βρετανών και ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Και παρ' όλο που ο ίδιος επικαλείται την "ελαστική πολιτική συνείδησή του", δεν διστάζει να αποκαλέσει "δόλια" τη βρετανική πολιτική της, τότε, διαρκούς ενίσχυσης του -υπό κομμουνιστικό έλεγχο- ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, με την προοπτική της μελλοντικής, με στρατιωτικά μέσα, εξόντωσής του, όταν θα επιχειρήσει να καταλάβει την εξουσία. Αυτή τη "δόλια" πολιτική ο Wallace "αρνείται μεν να την πιστέψει", ωστόσο την καταγγέλλει. Και ο κυκεών μη κινεόμενος. Ηράκλειτος, Περί του παντός.