ΦΩΤΕΙΝΉ ΣΙΩΠΉ Στα στενά της ανέχειας γνέφει η θάλασσα σε ξεχασμένες οπτασίες, του Άτλαντα τα χέρια κρυφά βαστούν της γης το χώμα κι η φθινοπωρινή βροχή μοσχοβολά, λέξεις σε θαρραλέα κατάστιχα ταξιδεύουν με τον άνεμο, τον τόνο δίνουν μαέστροι ηγήτορες βημάτων στιβαρών. Βοριάς φουσκώνει νεαρά ιστία, ανθίζουν ποντισμένα χρόνια κρυμμένα στις ρωγμές της άνοιξης, αμεριμνησίας μονοπάτια παίρνουν την όψη ξεχασμένου χειμώνα, του ουρανού το αίμα γίνεται διώκτης των θυτών. Χορός ελπίδων στήνεται μέσα σε φωταψίες, φωτίζεται η σιωπή κι ο ποιητής νυχθημερόν με έργα ηλιοδοτεί το διάφανο.