Όσα είχα χτίσει στην ψυχή μου τόσα χρόνια είχαν καταρρεύσει, για όσους εκτιμούσα και εμπιστευόμουν. Αισθάνομαι ότι σήμερα που κλείνω τα 23 χρόνια μου πρέπει να κλείσω το βιβλίο μου, για να γλύψω τις πληγές μου, πριν ξαναγράψω τα πάντα από την αρχή. Και εκεί που αισθανόμουν άψυχη κούκλα, αδειασμένη και φοβισμένη από όσα έμαθα, θαρρείς και μέσα από τον πυρήνα του «είναι» μου, ένας θυμός φούσκωσε και άρχισε να ανεβαίνει σαν καυτό καϊμάκι. Ξάφνου πετάχτηκα όρθια και στήριξα τις παλάμες μου στο τραπέζι. Όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου. Οι σκέψεις γύριζαν στο μυαλό μου και συνέπαιρναν τη λύπη, την άγνοια, την προδοσία και την αδικία. Και γίνονταν χρώματα και ήχοι. Τύμπανα του πολέμου και ούτια, καμπάνες και κουδουνάκια, και θαρρείς ζυμώνονταν όλα σε μία ορχήστρα με άναρχες νότες.