Δεν θα απείχε κανείς πολύ οπό την αλήθεια αν υποστήριζε ότι η πολιτική θεολογία και η θεολογία της απελευθέρωσης είναι συνήθως απούσες από τον ορθόδοξο θεολογικό λόγο, όπως εξ άλλου, σε μεγάλο βαθμό, η βιβλική θεολογία, και ειδικότερα τό βιβλικό υπόβαθρο της θεολογίας της απελευθέρωσης, είναι ο άλλος μεγάλος απών της ορθόδοξης θεολογίας, που αρέσκεται να αυτοπροσδιορίζεται ως αποκλειστικά "πατερική" και "παραδοσιακή". Από την άλλη μεριά, πλην σπανίων εξαιρέσεων, η θεολογία της απελευθέρωσης, και στην ευρωπαϊκή και στην λατινοαμερικάνικη εκδοχή της, αγνοεί ουσιαστικά την πατερική συμβολή στα υπό συζήτηση θέματα και το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν πολλά σχετικά πατερικά κείμενα, στα οποία συναντάμε μια πρώιμη ριζοσπαστική κριτική του πλούτου, της κοινωνικής αδικίας και εκμετάλλευσης, ακόμη και της ιδιοκτησίας, όπως και μια θερμή συνηγορία όχι μόνο υπέρ της φιλανθρωπίας και της ελεημοσύνης, άλλα και υπέρ της κοινωνικής στράτευσης και της έμπρακτης αλληλεγγύης προς τους αδυνάτους, μια συνηγορία με χριστολογικές αναφορές και προϋποθέσεις, που υψώνει το μυστήριο του αδελφού, αν όχι πλάι στο μυστήριο της Θεολογίας, τουλάχιστο σε σημείο και προαπαιτούμενο για την είσοδο στη Βασιλεία.