"Έχω φανταστεί ένα βιβλίο-μουσείο της καθημερινής γραμματείας, όπου θα καταχωρίζονται χειρόγραφα μηνύματα αγνώστων, ταξινομημένα ανά κατηγορίες: αγγελίες για χαμένα ζώα, δικαιολογίες σε παρμπρίζ για να μην πέσει πρόστιμο από την τροχαία, απεγνωσμένες κλήσεις αυτοπτών μαρτύρων, αναγγελίες αλλαγής ιδιοκτησίας, μηνύματα γραφείου, μηνύματα οικιακά, μηνύματα που στέλνεις στον εαυτό σου. Ακούγοντας έναν γέρο να μου διηγείται τη ζωή του, σκέφτηκα: "Αυτός ο άνθρωπος είναι μουσείο του εαυτού του". Ακούγοντας να μιλάει ο γιος ενός μαύρου αμερικανού ακτιβιστή και μιας γαλλίδας κοινωνιολόγου, σκέφτηκα: "Αυτός ο άνθρωπος είναι ένα ready-made". Βλέποντας έναν άνθρωπο κατάχλομο, σκέφτηκα: "Αυτός ο άνθρωπος είναι φάντασμα του εαυτού του". Μοναδικό βιβλίο (τουλάχιστον από πλευράς δομής) στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, η "Αυτοπροσωπογραφία" παρουσιάζει τη σπαραχτική αντίφαση ν' αποτελεί από τη μια έναν ύμνο στη ζωή και στις λεπτομέρειες που συνθέτουν τη ζωή ενός ανθρώπου, κι από την άλλη τη διαθήκη ενός ανήσυχου, ιδιοφυούς καλλιτέχνη, ο οποίος, 65 χρόνια μετά τον αφορισμό του Καμύ ("Τη στιγμή που αποφασίζεις πως η ζωή αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις, απαντάς στο βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας"), 2 χρόνια μετά την έκδοση της "Αυτοπροσωπογραφίας" και 2 μέρες μετά την αποστολή στον εκδότη του των χειρογράφων του τελευταίου βιβλίου του στο οποίο πραγματεύεται την αυτοχειρία του καλύτερού του φίλου, αυτοκτόνησε.