Θαμπώνουν τα τζάμια και τα μάτια σου από θλίψης άχνα,νυχτός δάκρυα, μονάχα η μνήμη είναι ευδιάκριτη, κρατιέσαι απ’ τις κουρτίνες. «Μίλησέ μου», σου γνέφω επίμονα με φωνή παρακλητική, μα εσύ δεν αποκρίνεσαι σκεπτική αναμετριέσαι με κάποιον απολογισμό.