Ένα μυθοπλαστικό, δοκιμιακό και ποιητικό συγχρόνως αφήγημα. Εξερευνά τη λεπτή βοή της ακατάπαυστης αϋπνίας που είναι αδιαχώριστη από τη μελαγχολική ευφορία των τόπων, των συνευρέσεων και των γεγονότων, καθώς διαχέεται από έναν λόγο δίχως λόγο. "Ξεκινάς και πηγαίνεις και πηγαίνεις και χάνεσαι, βγαίνεις έξω, εισχωρείς σε ένα βάθος πέρα από το πέρα, διαισθάνεσαι την άλλη άκρη της αβύσσου. Δρόμο παίρνεις, δρόμο αφήνεις. Βάθος παίρνεις, βάθος αφήνεις. Πάντα εδώ, και εδώ, τώρα. Θεσσαλονίκη, 2 Απριλίου 2012 Το άγγιγμα με τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού. Στο πάνω μέρος του γυμνού του μπράτσου. Άγγιγμα της μέρας και της νύχτας. Του σκοταδιού, του αργόρρευστου φέγγους που βγαίνει από μέσα του. Ένα φωτεινό βάθος που νιώθει αμέσως ότι δεν βγάζει πουθενά, που δεν τον τρομάζει, δεν του κρύβει κάτι. Ένα βάθος που δεν έχει κανένα νόημα πέρα από τη βαθύτητά του. Μια παλλόμενη μάζα, μια επιφάνεια που σαλεύει πάνω στο μπράτσο του. Και ανοίγεται προς τα έξω και προς τα μέσα με μια οικειότητα που τον κρατά άγρυπνο για να τη δέχεται, να την απολαμβάνει, που έχει την υφή του παντοτινού, του απεριόριστου, που είναι η ενσωμάτωση αδιάλειπτου και για τον λόγο αυτόν ασυνείδητου, λησμονημένου αυτοστοχασμού. Η αϋπνία του είναι μια απέραντη άπλα προς κάθε κατεύθυνση και διάσταση, μέσα σε οτιδήποτε υλικό και άυλο, δίνει τον τόνο στη μέρα του. Μια μέρα που τη ζει σαν άυπνη νύχτα. Μια καταφατική αϋπνία, στη διάρκεια της οποίας οι σκέψεις του είναι διαυγείς μέσα στο αμυδρό σκοτάδι, ένα απαλό ναι που ακούγεται σαν βόμβος πότε μελωδικός και αρμονικός, πότε τραχύς, άνισος και ενοχλητικός, ο βόμβος της ωραίας ψυχής. Η ελαφρότητα που εκπνέει η βαρύτητα της ζωής τον αγγίζει σαν το μόνο σταθερό πράγμα στον κόσμο, πιο σταθερό και από τον χρόνο ή το φως ή την ύλη ή την ενέργεια. Η ομορφιά αυτής της ελαφρότητας, του άυπνου και υπόκωφου ναι. Και μέσα στην ελαφρότητα αυτή, από το μπράτσο του απλώνεται το αίσθημα της παρουσίας μιας άλλης ύπαρξης σε όλο του το σώμα, τον ανυψώνει με τρόπο δυσδιάκριτο α