Mάιος του 1912. Ενώ οι κάτοικοι της Άνδρου αναμένουν να δουν τα «αποκαλυπτήρια» της προτομής του Θεόφιλου Καΐρη, η Ιερά Σύνοδος πιέζει το κράτος να ματαιώσει την τελετή και να γκρεμίσει τον αφορισμένο «μαρμαρένιο άνθρωπο». Στις εφημερίδες της Αθήνας, οι νεαροί διανοούμενοι της εποχής (Ζαχ. Παπαντωνίου, Παύλος Νιρβάνας, Γ. Λύχνος) γράφουν μαχητικά άρθρα για την καταδίωξη του «αθώου μαρμάρου». Ο Κωστής Παλαμάς, έχοντας πρόσφατα και ο ίδιος υποστεί διώξεις για την υποστήριξη του δημοτικισμού, γράφει το ποίημα «Στο Θεόφιλο Καΐρη»· ένα εγκώμιο στον «αιρεσιάρχη» φιλόσοφο, για τον οποίο η Πολιτεία κρατάει ακόμα κλειστή την «πόρτα της τιμής». Στο βιβλίο αυτό εξετάζονται οι ιδέες της ελευθεροφροσύνης, με ποικίλες αναδρομές στη δίωξη του Θεόφιλου Καΐρη. Αιρετικοί και «μαλλιαροί» πρωταγωνιστούν σε μια ιστορία που είναι κομβική για την ανάδυση της εκκοσμίκευσης αλλά και για το ήθος της παρρησίας.