Να τα πούμε απ' την αρχή, να τελειώνουμε. Στην Ελλάδα τα τελευταία 1 00 χρόνια δεν έχει υπάρξει άλλος σκιτσογράφος με τόσο δυνατή, τόσο σαρκαστική, τόσο γελοιογραφική γραμμή, σαν αυτή του Ακοκαλίδη.Οπτικά, μιλάμε για θέαμα!Συνοπτικά, μπορούμε να πούμε ότι στην ουσία δεν πρόκειται για σκίτσα που ψάχνουν αστείες πλευρές γεγονότων, προσώπων, περιστατικών και ιδεών, αλλά για ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΙΣ!Τον υποψιάζεσαι να καταφθάνει έξω από υπουργεία, θεσμούς, οργανισμούς, κατοικίες, τέλος πάντων έξω από όλον αυτό τον τζερτζελέ που αποκαλούμε σύστημα, επικαιρότητα, προσωπικότητες, κατεστημένο, με αυτό τον γερανό που στην άκρη του κρέμεται εκείνη η ρημάδα η σιδερένια μπάλα των κατεδαφίσεων και όποιον πάρει ο χαμός του γελοιογραφικού του οίστρου.Ο Ακοκαλίδης και η πένα του έχουν κάνει «καλοκαιρινά» πλείστα όσα μεγαλοπρεπή ακίνητα και μέγαρα. Αυτή είναι ακριβώς η δουλειά του πολιτικού γελοιογράφου. Η κόντρα με οποιαδήποτε εξουσία. Από προεδρική και κυβερνητική, έως του οιουδήποτε.Αρέσει δεν αρέσει, πρέπει κάποιος να κάνει αυτήν τη δουλειά, που προϋποθέτει η ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, στο πλαίσιο της νομιμότητας πάντα. Και ο Ακοκαλίδης μοιάζει να βολτάρει άνετα αυτό τον περίπατο.Οι Έλληνες αγαπούν τους γελοιογράφους τους, και οι γελοιογράφοι αγαπούν τους Έλληνές τους. Πάντα υπήρξε μια κεφάτη σχέση ανάμεσά τους. Τη συντρόφευε πότε μια χοντρή κυρία του Γάλλια, πότε ένας σπαγγοραμένος του Πολενάκη, πότε οι βαρελόφρονες του Αρχέλαου, πότε η κότα του Δημητριάδη. Στις μέρες μας, μας συντροφεύει αυτή η φανταστική και αστεία τοιχογραφία της εύθυμης πλευράς μας, που ένα μέρος της απλώνει ο Ακοκαλίδης στις σελίδες που ακολουθούν.Χαρείτε τις.