«Στην ατέρμονη αγωνία του Ευριπίδη Κλεόπα για τον χρόνο που περνά και θα τελειώσει, και η οποία είναι υπεύθυνη για τις υπέροχες σελίδες αυτού του μικρού τόμου, θα αντέτασσα την φράση του Μισέλ Φουκώ, επειδή η ζωή είναι θνητή, αξίζει να την ζήσει κανείς σαν έργο τέχνης. Η ζωή ως έργο τέχνης δεν αίρει την αγωνία απλώς υπόσχεται μιαν άλλη, διαφορετική σαν αδελφή εκείνης που γεννά το κύλημα του χρόνου. Είναι όμως, πρέπει να πω, λιγότερο τυχερή από αυτήν, γιατί δεν έχει μέχρι τώρα βρει τον άνθρωπο που θα τραγουδήσει τις δυσκολίες και τις χαρές της τόσο ωραία, όσο ο Ευριπίδης Κλεόπας τραγουδά την αδελφή της».