Είτε εστιάζουν στα εκκεντρικά προσωπεία του, είτε στη γλώσσα, ή ακόμη σε ζητήματα πολιτικής και ιδεολογίας, οι εργασίες αυτού του τόμου δημιουργούν ένα δίκτυο συνάψεων που αναδεικνύουν τον προσίδιο μοντερνισμό του Σκαρίμπα και φωτίζουν την απόσταση που τον χωρίζει από τους συγκαιρινούς του. Αντικείμενο μελέτης αυτού του τόμου αποτελούν τόσο η πεζογραφία όσο και η ποίησή του, καθώς ο συγγραφέας έχει προσδώσει υπερειδολογική ταυτότητα στο λογοτεχνικό του σύμπαν, μεταπλάθοντας τα ίδια θέματα, που πρώτα στερεώθηκαν στην πεζογραφία του, είτε σε ποιήματα είτε σε θεατρικά έργα και στεγάζοντας στο πεζογραφικό του έργο ποιήματα που απαντούν και στις ποιητικές του συλλογές. Τα μεθοδολογικά εργαλεία που υιοθετούνται αντιστοιχούν στο πολύτροπο συγγραφικό εγχείρημα του συγγραφέα, με στόχο να αναδείξουν την πολυσημία της προσωπικής του μυθολογίας και τους τροπισμούς της γραφής του. Υπαγορευμένες από την πολυπλοκότητα του πρωτεϊκού σκαριμπικού έργου και τελευταίος σταθμός μιας ερευνητικής διαδρομής που ξεκίνησε περίπου πριν από είκοσι πέντε χρόνια, οι μελέτες αυτές έχουν επιλεγεί ως προτάσεις εργασίας ενός πεδίου ανοιχτού και δυνάμει καρποφόρου. Στόχος τους είναι να γονιμοποιήσουν την κριτική ευρηματικότητα νεότερων μελετητών, αναδεικνύοντας τη δυναμική της σκαριμπικής γλώσσας, που καθορίστηκε όχι από τον περίκλειστο επαρχιακό χώρο της παραγωγής της, αλλά από την αδιαμεσολάβητη και ιδιοπαθή εκκεντρικότητα του δημιουργού της.