Άκου τη µουσική της νύχτας, την άηχη κυκλοφορία στους ουρανούς. Τα ίδια δροµολόγια στο άπειρο επ' άπειρον. Ποτέ δεν συγκρούονται, στα νιοστά έτη φωτός, στην αράδα των µηδενικών η οποία στρίβει και κάνει κύκλο. Χωρίς βαρύτητα. Έλκονται, αποκρούονται. Το κενό είναι η απόλυτη ελευθερία. Για τα λίγα που υπάρχουν εκεί. ∆ες, στριµωγµένα τα άστρα στη νύχτα. Στριµωγµένα τα όντα στη γη. Στριµωγµένες οι ψυχές σε κάτι σώµατα που µας κληροδότησε η εξέλιξη. Και ο νους στα κάγκελα. Ταράζει τα δεδοµένα. Πού το εγώ; Πού η γνώση; Μα είναι µικρός και αδύναµος. Τη νύχτα στο βουνό, στη θάλασσα, το βλέπεις. Σκέψου. Πόσο µικρός και αδύναµος. Μπροστά στα ιερά βιβλία. Σαν στέγη τα έχουµε ανοιγµένα, µην πέσει ο ουρανός πάνω µας. Και οι αµέτρητες λυχνίες µάς πείθουν πως οι αριθµοί δεν µπορούν να είναι η λύση. Ήδη τα φύλλα του δέντρου. Ήδη οι τρίχες της κεφαλής. Το µονοπάτι της γνώσης δεν είναι η πρόσθεση. Η συσσώρευση. Και η αφαίρεση δεν σταµατά ούτε µπροστά στο ένα. Η κατάνυξη της σιγής. Το δέος της άπλας. Το µεγαλείο των διαστάσεων. Το επιβλητικό του µαύρου. Η σαγήνη του σκότους. Πόσα µας κρύβει ο ήλιος; Και µας κάνει σκιές;