ΤΑΓΚΟ Χωρίς σκοτεινούς καβαλάρηδες απόψε ο ουρανός. Άρχισε να χρυσίζει η σκέψη σαν ώριμος ήλιος λίγο πριν καεί. Την ώρα που βγαίνουν σεργιάνι τα όνειρα σε μονόκλινες κάμαρες. Τι να πει κανείς για αγάπες πάνω σ’ ένα άορνο μαξιλάρι. Ποιό ταξίδεμα χρειάζεται το χρυσόμαλλο! Μα να! μια φτερωτή πράσινη που κοντοστέκεται στου νου τον φεγγίτη. Στριφογυρίζω μαζί της ένα ταγκό αέρινος νοιώθω. Κι αυτό το τριαντάφυλλο στα μαλλιά της αγγίζει τα χείλη της πένας μου. Μεγάλωσε νύχτα τις ώρες σου μην ξυπνήσω.