Ένα κεντρικό μυθιστορηματικό πρόσωπο αφηγείται και στοχάζεται πάνω σε θραύσματα μνήμης, γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος μέσα από τον διπλό διαθλαστικό φακό της φαντασίας και της επιθυμίας. Πόσα απ’ αυτά που αφηγείται έγιναν και πώς και πού και σε τι αποσκοπεί η ανάπλασή τους στον παρόντα τόπο και χρόνο; Αγκυροβόλι της αφηγήτριας φαινομενικά το τοπίο της Βόρειας Ελλάδας, θαμπά κάπου μεταξύ της δεκαετίας του ’50 και του ’60, αλλά το νοητικό τοπίο μετατοπίζεται, «ετεροτοπίζεται», καθώς η αφηγήτρια μιλά μέσα από τη διευρυμένη της πολιτισμικά και χρονικά εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής. Πότε τρυφερά και λυρικά και πότε σκωπτικά και δηκτικά, η ηρωίδα αναμοχλεύει πρόσωπα και πράγματα, αναστοχάζεται σχέσεις και συναισθήματα, προσπαθώντας με την αφήγηση να επουλώσει τραύματα, να κλείσει λογαριασμούς, να αναψηλαφίσει τις τοιχογραφίες της ζωής της και να επιβάλει μια νέα σκηνοθετική συνθήκη για τα «πεπραγμένα» –πραγματικά και μη– με κοφτερή κι ανήσυχη ματιά, με διάθεση συχνά παιγνιώδη και χιουμοριστική, ακόμη και αυτοσαρκαστική.