Ένα βιβλίο απαντά σε κανένα βιβλίο. Το απαλλάσσει από την κατηγορία της μνήμης του και το υστερογραφεί. Το απαλείφει, διαχέοντας το αυτονόητο νόημα. Όσο μπορεί να απαλειφθεί κάτι που δεν υπάρχει. Ύπαρξη και μη ύπαρξη σε αμφίδρομο δρόμο. Καιρός που έχει περάσει. Κάποτε υπήρχε, μάλλον, ένα βιβλίο που ήταν κανένα βιβλίο. Η αρτιότερη διατύπωση θα ήταν, του κανενός το βιβλίο. Η ιστορία των βιβλίων είναι θεμελιωδώς μια άσκηση ήθους. Ήθος, ύφος, και ύψος αναμετρώνται εδώ, σ’ αυτήν την έκδοση, με τον αδυσώπητο χρόνο. Καιρός που έχει περάσει. Αποκατεστημένος, ορθολογικά, ιδεολογικά, έντιμα. Με το ύφος που δεν είναι, το ήθος που πάντα ήταν, το ύψος που εννοείται. Ένα ποίημα σε δύο χρόνους για τον μεγάλο αιώνα που πέρασε. Το είναι και το μη είναι. Και τον καιρό που έχει περάσει, παραμένοντας δύο: Τον καιρό του ενός που είναι όλα και τον καιρό του κανενός που είναι τίποτα. Καιρός που έχει περάσει.