Ἡ συγκριτικὴ προσέγγιση τῶν Α. Παπαδιαμάντη καὶ Φ. Ντοστογιέφσκη ἀναδεικνύει τὴν ἐλεύθερη βούληση τῶν συγγραφέων, στὴν διαχείριση τοῦ θρησκευτικοῦ λόγου. Στὸ λογοτεχνικό τους ἔργο ἀναιρεῖται ὁ δογματικὸς θρησκευτικὸς λόγος καὶ ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὸν κοινωνικὸ – θρησκευτικὸ λόγο, ποὺ μετασχηματίζεται σὲ ἐγκόσμια ἐπαναστατικὴ κριτική. Ἡ γλῶσσά τους ἐνσωματώνει διαφορετικὲς κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς ἀναγνώσεις, ἐξισορροπώντας τὴν ἀτομικὴ πρόθεση μὲ τὴν κοινωνικὴ συνοχή, σὲ ἄμεση πρόσδεση μὲ τὴν θρησκευτικὴ τελείωση. Τὸ ἀδιέξοδο τῶν κοινωνικῶν σχέσεων, τὸ ἄδικο, ἡ ὀργὴ καὶ ἡ περιφρόνηση ἐξωτερικεύονται ὡς πραγματικὸ καὶ μεταπλάθονται σὲ νοήματα – κατασκευές, φυσικοποιημένες καταστάσεις στὴν πορεία τῆς ζωῆς. Φύση, ἄνθρωπος, κοινότητα ἐναρμονίζονται στὴν ἐπίγεια ζωή, ἀτενίζοντας ταυτόχρονα τὸ θεῖο, ὡς ἔλλογη παρουσία, ἔννομη ἐνδυνάμωση, πραγματιστικὴ δικαίωση.