Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή που προσεγγίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο την ψυχοσύνθεση του ατόμου σε καταστάσεις καταπίεσης, όπως αυτή του στρατιωτικού περιβάλλοντος. Σε πρώτο επίπεδο, διακρίνεται η ενθουσιώδης αλλά με άγνοια επαφή με αυτό, από τη στιγμή της κατάταξης και κορυφώνεται σταδιακά μέσω των εμπειριών-βιωμάτων έως το στάδιο της παραίτησης. Σε δεύτερο επίπεδο, το τρίπτυχο εντοπισμός-ανάλυση-δράση υπό το πρίσμα της φιλοσοφικής αναζήτησης και της ποιητικής διεξόδου ως ρόλου ισορροπιστή μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι «τιμιώτερον» να θυσιάσουμε τον προσωπικό μας συμβιβασμό, καθώς θεωρείται ένας καθημερινός θάνατος, παρά την ψυχή μας, που μας καθιστά αιωνίως ζωντανούς. Με άλλα λόγια, είναι ένα έργο κατά της υποκρισίας, της αναβλητικότητας, του καθωσπρεπισμού και υπέρ της παρόρμησης ως εσωτερικό «επαναστατικό» εργαλείο που πηγάζει από την ιδιοσυγκρασία του καθενός.