Στην εποχή των χειριστικού χαρακτήρα βεβαιοτήτων και των πεποιημένων καταστάσεων, η ενασχόληση με την ποίηση –για όποιον το πράττει βιωματικά– εκτός από διερώτηση για το ανεξήγητο και αναζήτηση απαντήσεων στα αγωνιώδη ερωτήματα που συναρτώνται με τη ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο, συνιστά κυρίως σπουδή στην αμφιβολία και συμμετοχή στο γίγνεσθαι, καθώς και απόπειρα του ανυπότακτου κομματιού του εαυτού να διαφύγει (μέσω των λέξεων και των ρητών ή υπόρρητων νοημάτων τους) από την περικύκλωση των παραμορφωτικών φακών.