Στη διαδικασία διαµόρφωσης των πρωτοχριστιανικών ταυτοτήτων ο ακατάπαυστος θεολογικός διάλογος των Απολογητών του 2ου αι. είναι συγκροτηµένος και βαθύς και αποδεικνύεται εγγυητικός για την όδευση προς τη µετάβαση στην επόµενη θεολογικά εποχή. Ο αυτοπροσδιορισµός τους ως χριστιανοί, ως ζωντανή κοινότητα πίστης και πρακτικής, ουσιαστικά περνά µέσα από µια πολύπλευρη πορεία διάπλασης και πλήρωσης των δοµικών χαρακτηριστικών τους. Η αρχέγονη Εκκλησία σίγουρα δεν έχει ένα στατικό σύστηµα, αλλά εµπεριέχει ίχνη του παρελθόντος και συνειδητή αίσθηση του µέλλοντος. Η δυναµικότητα της εξέλιξης του χριστιανικού γινώµατος προσφέρει έναν παραγωγικό τρόπο οπτικής, εντός του οποίου αξιοποιούνται τα πρότερα γνωστά ρητορικά σχήµατα και ο εννοιολογικός εξοπλισµός, στηριζόµενα βέβαια αδιαπραγµάτευτα στην ακράδαντη πίστη τους ότι ο Αγιοτριαδικός Θεός είναι ο µοναδικός. Το παρόν µελέτηµα ασχολείται µε το απολογητικό εκκλησιαστικό σκέπτεσθαι του 2ου αι., το οποίο διεξάγει έναν τολµηρό διάλογο µε όλες τις συνειστώσες. Συνθέσαµε έτσι µία συστηµατική παρέµβαση αναφορικά µε τις γνωσιολογικές προεκτάσεις της έννοιας της ανθρωπολογίας.