Από τις αρχές του 20ου αιώνα η κοινωνική ανθρωπολογία διαχωρίστηκε από την ιστορία και περιορίστηκε στην ανάλυση των κοινωνικών δομών στη συγχρονία. Σ' αυτό συνέβαλε η επικράτηση του νεοθετικισμού, αλλά και η αποικιοκρατική αντίληψη που αντιμετώπιζε τους πρωτόγονους ως λαούς «χωρίς ιστορία» άρα και χωρίς μέλλον. Η προσέγγιση της ιστορίας από την κοινωνική ανθρωπολογία, που συντελέστηκε στη δεκαετία του 1980, αποτέλεσε θεωρητική τομή με μεγάλες συνέπειες. (...) Το βιβλίο εξετάζει την πορεία των σχέσεων μεταξύ της κοινωνικής ανθρωπολογίας και της ιστορίας, την προώθηση της θεωρητικής σκέψης μέσα από τη συνάντησή τους, την προσφορά της ανθρωπολογίας στην ανάλυση της έννοιας του χρόνου, καθώς και τα σύγχρονα προβλήματα του κριτικού αναστοχασμού.