Χρόνοι θανάτου, αιώνες θανάτου/ συνωστίζονται μπροστά μας./Οι νεκροί δεξιώνονται τους ζωντανούς/ κι εμείς βιώνουμε τις χιλιετίες της νεκυίας./ Είναι τόσο πυκνός αυτός ο κόσμος/ που δεν έχει χώρο να κινηθείς,/ μήτε να αναπνεύσεις./ Περπατούμε πάνω από χιλιόχρονους τάφους/ που έκλεισαν μέσα τους τόσους και τόσους/ που ήταν κάποτε άνθρωποι./ Όμως η μέρα είναι ηλιόλουστη./ Ένα φως διαχρονικό που αντιμάχεται/ από κτίσεως κόσμου τον θάνατο/ απλώνεται παντού./ Μεταμορφώνεται η θλίψη του τοπίου/ κι η σκέψη του θανάτου/ γίνεται στοχασμός για τη ζωή, μια νότα/ που παίζει διαρκώς με την αιωνιότητα.