Το άγριο κομμάτι της φύσης γίνεται θήραμα και θηρευτής αλλά και συνταξιδιώτης στην πορεία των ανθρώπων, σημαδεύοντας μια πληγωμένη ελευθερία και τη δυνατότητα μιας πιο αυθεντικής ζωής. Αναδύεται πότε ως μικρό κι απαρατήρητο έντομο, πότε ως πεινασμένο θηρίο στο βάθος της φωνής, και πότε ως στιβαρό δέντρο που θέτει τους δικούς του όρους. Ο αληθινός εαυτός και κόσμος ανθίζει αντιστρέφοντας τις δεδομένες εντολές, κάνει πατρίδα του την ερημιά, δημιουργεί πλάσματα από το πουθενά και επιβιώνει με ουλές που σημαίνουν πόνο μαζί με χαρά, σ’ ένα παράλληλο εσωτερικό και εξωτερικό ταξίδι.